O mięsieniu serca (Historia masażu)

09.08.1890 r. w “Przeglądzie Lekarskim” nr 32 ukazał się przedruk notatki prof. Oertel´a z Minch. m. Woch. 1889, 37-39 pt. O mięsieniu serca

     Autor korzysta z prac Heinricius´a i Kronekker´a, którzy wykazali doświadczeniami na zwierzętach, że skutkiem podwyższenia parcia powietrza w płucach takowe działaja na serce, jak mięsienie i poleca to mięsienie dla celów leczniczych. Postępuje on w sposób następujący: każe choremu systematycznie głęboko wdechać, a potem powoli i w dwóch odstępach wydechać i to w drugiej fazie wydechu głęboko. Podwyższenie parcia wydechowego może jeszcze w ten sposób być wzmożone, że dolne części klatki piersiowej nieco się uciska podczas wydechu. W ten sposób zmiana ucisku płuc na serce nie mało się wzmaga. Autor stara się udowodnić, że korzyść z tego mięsienia, dla sreca wynikająca jest dwojaka:

1)     Zwiększa się parcie ościenne w układzie tętniczym, jak o tem można się przekonać za pomocą badania sfigmograficznego tętna, a przez to krążenie krwi w ustroju jest lepsze i nie tak łatwo powstają przekrwienia żylne.

2)     Polepsza się krążenie w mięśniu sercowym, a to wywiera korzystny wpływ na jego odżywienie.

     Mięsienie serca jest wskazane we wszystkich przypadkach osłabienia serca, a więc w ogóle przy wszystkich zabirzeniach w ogólnem krążeniu krwi. Przeciwwskazanie dla mięsienia serca stanowią: świeże zapalenie śródśierdzia lub osierdzia i zapalenie mięśnia sercowego t.z. myocarditis, która, jak wiadomo, najczęściej powstaje skutkiem miażdżycy tętnic wieńcowych serca.

Źródło tekstu:

Leszek Magiera. Historia masażu w zarysie. 2007