O elektrycznem mięsieniu (Historia masażu)

22.07.1889 r. w czasopiśmie “Medycyna”, nr 31, tom XVII ukazał się artykuł F. Arnsteina pt. O elektrycznem mięsieniu (Ueber elektrische Massage) z Internationale klinische Rundschau nr 18-19-1889 o metodzie dr Mordhorsta stosowanej w Wisebadenie, będąca połączeniem masażu ręcznego i masażu elektrycznego.

     Treścią artykułu jest wykład wygłoszony przez dr Mordhorsta na kongresie dla Medycyny Wewnętrznej w Wisebadenie w kwietniu 1889r.

     Przy przewlekłych cierpieniach pochodzenia urazowego i gośćcowego, których istotą jest nagromadzenie nieprawidłowej ilości limfy chorobowo-zmienionej w rozszerzonych naczyniach chłonnych nadkostnej, worka stawowego więzów ścięgien, tkanki łącznej międzymięśniowej, nerwów i t. p. zadaniem terapii jest uwolnienie rozszerzonych naczyń chłonnych do ich zawartości i zmuszenie produktów patologicznych do wessania. W tego rodzaju cierpieniach mięsienie i elektryczność zasługują na szczególne uznanie. Bardzo też skutecznemi są bierne i czynne ruchy. Następstwem mięsienia jest szybszy przypływ krwi do chorobowo-zmienionych tkanek, szybkie usunięcie z nich nagromadzonej limfy i krwi, a skutkiem mechanicznego ucisku stwarzamy warunki dla szybszego wessania produktów chorobowych. Przypływ jednak w ten sposób sprowadzony nie trwa długo, a że mięsienie nie może być bez szkody zbyt długo i silnie wykonanem, przeto dla dopięcia zamierzonego celu musimy je często powtarzać.

     Elektryczność – prąd stały – sprowadza dłużej trwający przypływ krwi, czego dowodzi całe godziny trwające zaczerwienienie skóry po prądzie stałym. Brak jednak przy stosowaniu prądu stałego mechanicznego momentu t. j. ucisku sprzyjającego wessaniu chorobowych produktów. Czego więc brak mięsieniu tego dostarcza prąd stały i przeciwnie z czego wynika, że przez współczesne użycie obu środków leczniczych mięsienia i elektryczność luka w działaniu jednego sposobu leczenia może być zapełnioną przez działanie drugiego.

      Szło tylko o wyszukanie sposobu współczesnego stosowania obu metod leczniczych. Autorowi udało się przez urządzenie odpowiedniego elektrodu (Massirelektrode) podług doświadczenia autora nadającego się jeszcze lepiej, aniżeli ręka do wykonania mięsienia połączyć to ostatnie z prądem stałym.

    Elektrod autora składa się z elastycznego walca rozmaitej wielkości i postaci stosownie do postaci i położenia części ciała uległych cierpieniu.

    Co się tycze sposobu użycia mięsienia elektrycznego, autor w zupełności trzyma się przepisów mięsienia za pomocą rąk. Że obok mięsienia elektrycznego koniecznemi są bierne i czynne ruchy ciała na świeżem powietrzu samo się przez się rozumie.

    Korzyści tej metody leczniczej w porównaniu z mięsieniem zwyczajnem i użyciem prądu stałego są następujące:

   1. Przypływ krwi, jaki sprowadza mięsienie zwiększa i przedłuża współczesne użycie prądu stałego bez szkodliwego wpływy, jaki wywiera silny mechaniczny bozdziec spowodowany zbyt silnem i zbyt długiem mięsieniem.

     2. Przez mięsienie za pomocą powyżej opisanego elektrodu potologiczne produkty uległe wessaniu zostają strumieniem limfy szybko z ogniska chorobowego usunięte.

    3. Długotrwający przypływ krwi do skóry sprzyja oswobodzeniu naczyń limfatycznych i ich otoczenia.

    Korzyści te z punktu widzenia teoretycznego widocznie zostały też w praktyce stwierdzone.

    Na 208 przypadków leczonych przez autora nie było ani jednego, w którymby nie osiągnięto poprawy. Średni czas trwania leczenia wynosił 4 do 5 tygodni.

   I lekarze wojskowi Heinsel, Heerman czynni w szpitalach wojskowych w Wiesbadenie potwierdzili wyniki przez autora otrzymane; trzy czwarte przypadków przez nich leczonych za pomocą mięsienia elektrycznego zakończyło się wyzdrowieniem, choć przedtem bezskutecznie były leczone tygodnie, miesiące za pomocą mięsienia i elektryczności. Wyniki otrzymane przez autora za pomocą mięsienia elektrycznego przy poszczególnych cierpieniach przedstawiają się w następujący sposób:

    Ciężkie przypadki przewlekłego gośćca stawowego z silnem obrzmieniem, stwardnieniem okolicy stawowej mało przy ucisku bolesnej wymagły dla osiągnięcia zupełnego wyleczenia dłuższego czasu 3 miesięcy i więcej. Poprawa objawiała się po 3 lub 4 tygodniach tem, że okolica stawowa stawał się miększą; w dalszym ciągu leczenia miękkość ta stopniowo na większą przestrzeń się rozszerzała a współcześnie objętość stawu się zmniejszała, czynność jego się poprawiała.

     W przypadkach, w których stwardnienie obrzmiałego stawu nie było tak wielkiem i nie zajmowało tak wielkiej przestrzeni, skutek leczenia był szybszym. Już po 4 lub 5 posiedzeniach chorzy lepiej chodzili, a po 8 dniach objętość stawowa była znacznie mniejszą; po 4-6 tygodniach wygląd stawu i jego czynność były zupełnie prawidłowym.

    Leczenie gośćca mięśniowego mało się różni od leczenia gośćca stawowego, a wyniki są też analogiczne.

    Leczeniu za pomocą mięsienia elektrycznego często poddane były nerwobóle. Wyniki otrzymane były bardzo zadawalające. Nie było ani jednego przypadku, w którymby nie osiągnięto przynajmniej poprawy. Zawsze udawało się usunąć ból nawet w przypadkach, które od wielu lat trwały i bezskutecznie były leczone za pomocą mięsienia i elektryczności.

    Nakoniec przy połowicznym bólu głowy autor otrzymał dobre wyniki. Z 6 przypadków w 3 zupełne wyzdrowienie po 4-6 tygodniach; w 3 pozostałych przypadkach, które przez krótki czas poddane były leczeniu otrzymano poprawę.

     O skutkach mięsienia elektrycznego brzucha przy zaparciu stolca i przy cierpieniach kobiecych autor nie jest w stanie dotąd wydać ostatecznego sądu, gdyż mało przypadków dotąd spostrzegał. Według jednak wszelkiego prawdopodobieństwa i przy tych cierpieniach spodziewać się można pożądanego skutku.

Źródło:

Leszek Magiera. Historia masażu w zarysie. 2007