Masaż w filmach fabularnych i serialach

Masaż w filmach

Opracowała Katarzyna Magiera – krytyk filmowy


      Podejmując się niecodziennego zadania, jak dla krytyka filmowego, czyli wyszukania filmów, seriali i innych form filmowych, w których występują sceny masażu, zdecydowałam się na inny sposób patrzenia na takie sceny. Zapewne profesjonalny masażysta patrzyłby na nie inaczej, bowiem bardziej skupiłby się na technice i skuteczności wykonywanego zabiegu. Mnie natomiast interesował kontekst, w jakim te sceny  są wprowadzone i dlaczego zostały zamieszczone. Nie rozpatrywałam tych ujęć od strony poprawności wykonania masażu czy słuszności zabiegów (to pozostawiłam widzowi-masażyście). Dla mnie liczył się moment pojawienia się sceny masażu oraz to, w jakim kontekście została przedstawiona; w profesionalnym, komicznym czy erotycznym.
  W historii kina jest niewiele filmów fabularnych, dokumentalnych czy seriali, które poruszałyby problematykę masażu w szerszym zakresie. Masaż w kinematografii najczęściej kojarzony jest z erotyką lub pornografią.
W filmach fabularnych i serialach spotyka się zazwyczaj pojedyncze sceny masażu, które można podzielić na kategorie:
  1)    Bohater filmu poddaje się zabiegowi masażu w celach leczniczym lub relaksacyjnym (np. Paryżanka, Masaż całego ciała, Full Frontal - Wszystko na wierzchu).
  2)    Bohater filmu jest masażystą (Masaż całego ciała, Zatoichi, Rudobrody, Porozmawiaj z nią, Sztuka masażu, Późne popołudnie, Masażysta, Dotyk miłości).
  3)    Masaż staje się elementem satyrycznym (Charlie na kuracji, Pulp Fiction, Przyjaciele-serial, Golfiarze, Między słowami).
  4)    Masaż jako element rytuału religijnego - namaszczanie np. Ben Hur, Paheli, (często spotykany w zwłaszcza kinie azjatyckim).
  5)    Masaż jest wstępem lub zakończeniem sceny erotycznej (Emanuell, Matador)

  Charlie na kuracji (The Cure)
Produkcja: USA,
rok produkcji 1917,
gatunek: komedia,
reżyseria Charlie Chaplin,
scenariusz: Charlie Chaplin
Występują: Charles Chaplin, Edna Purviance, Eric Campbell, Henry Bergman
Zdjęcia: William C. Foster, Roland Totheroh
Czas trwania: 24 minuty

 
  Charlie Chaplin zabiegi pielęgnacyjne, w tym też masaż wprowadził w formie satyrycznej w 1917 roku w filmiku pt. Charlie na kuracji. W trwającym niespełna 25 minutowym filmie oglądamy Chaplina, przebywającego w uzdrowisku, w którym korzysta z oferowanych zabiegów. W czasie oczekiwania na zabieg masażu obserwuje innego kuracjusza, który jest torturowany przez ogromnych rozmiarów masażystę. Masażysta swojego pacjenta traktuje jak elastyczny materiał, wygina go na wszystkie strony i układa w dziwacznych pozycjach. Gdy przychodzi kolej na Chaplina ten robi wszystko, a by nie dostać się w ręce owego masażysty.
  Sceny zaprezentowane u Chaplina nie mają wiele wspólnego z profesjonalnie wykonywanymi zabiegami, a w filmie sceny masażu są przejaskrawione i wyolbrzymione, ponieważ film powstał, aby rozśmieszać publiczność.

Paryżanka (A Woman of Paris)

Produkcja: USA,

rok produkcji: 1923,

gatunek: dramat,

Reżyseria: Charlie Chaplin,

scenariusz: Charlie Chaplin

Występują: Edna Purviance, Carl Miller,

Charles Chaplin, Clarence Geldart,

Lydia Knott, Malvina Polo

Zdjęcia: Jack Wilson, Rollie Totheroh

Czas trwania: 93 minuty

Jednym z pierwszych filmów w historii kina, w którym pojawiała się scena masażu jest Paryżanka Charlie Chaplina z 1923 roku. Scena ta była na tyle ciekawa, że omówił ją w drugim tomie Historii sztuki filmowej Jerzy Teoplitz. Pisał o tym fragmencie tak: często cytowany fragment filmu, to masaż poranny bohaterki - pokazany w montażowym zestawie z nieruchomą twarzą masażystki i twarzami plotkujących przyjaciółek. Widać, jak pozornie obojętna masażystka uważnie chwyta każde słowo światowych plotek. Wątek masażu u Chaplina miał podkreślać wyższy status społeczny kobiety, która poddawała się temu zabiegowi. Masaż jest kaprysem bogatej pani, luksusem przynależnym tylko bogatym. Masażystce - prostej dziewczynie z ludu, która obcuje z burżuazją podczas zabiegów wydaje się, że może zbliżyć się do wielkiego świata.

Późne popołudnie

Produkcja: Polska,

rok produkcji: 1965,

gatunek: psychologiczny,

reżyseria: Aleksander Ścibor-Rylski,

scenariusz: Aleksander Ścibor-Rylski.

Muzyka: Wojciech Kilar

Występują: Barbara Brylska, Magdalena Zawadzka,

Wanda Łuczycka, Elżbieta Kępińska,

Franciszek Pieczka, Danuta Balicka,

Czas trwania: 80 min.

W kinie polskim bardzo rzadko poruszana jest tematyka masażu leczniczego, ponieważ w naszym kraju masaż jest jeszcze bardziej kojarzony z erotyka niż w kinie zachodnim czy azjatyckim. W jednym z nielicznych filmów polskich, w którym się wspomina, że bohaterka była masażystką jest film Późne popołudnie z 1965 roku, w reżyserii Aleksanadra Ścibor-Rylskiego. Pojawienie się pojedynczych scen masażu w filmie, było jak na owe czasy dość nietypowym zabiegiem, dlatego też film ten został przez Alicję Helman – krytyka filmowego, wymieniony w czasie rozpatrywania kwestii erotycznych w kinie polskim, o którym napisała m.in. Ścibor-Ryslki zaprezentował nam cały tuzin zgrabnych kobiecych ciał pod prysznicem, tudzież podczas masażu.

  Zatoichi i Yojimbo
Rok produkcji: 1970,
produkcja: Japonia,
gatunek: dramat, przygodowy,
reżyseria: Kihachi Okamoto,
scenariusz: Kihachi Okamoto, Tetsuro Yoshida
występują: Shintarô Katsu (Zatoichi), Minoru Terada, Hideo Sunazuka,
Daigo Kusano, Fujio Tsuneda, Gen Kimura, Hiroshi Tanaka,
 Zdjęcia: Kazuo Miyagawa
Czas trwania: 115 minut

 
  Jednym z najbardziej znanych filmowych masażystów jest bohater azjatyckiego kina, Zatoichi, niewidomy masażysta przemierzający z pozoru bez celu Kraj Kwitnącej Wiśni. Pomimo utraty wzroku jest on znakomitym wojownikiem, legendarnym mistrzem miecza, znanym z książek Kana Shimozawy i filmowej serii kręconej w latach 1962-1989 (blisko 25 filmów).
  Masaż i jego prezentacja na ekranie ukazuje się w starszych wersjach. W filmie z 1970 roku pt. Zatoichi i Yojimbo sceny masażu pojawiają się trzy razy. Masażysta masuje przez ubranie, a techniki są proste, żeby nie powiedzieć prymitywne. W pierwszej scenie Zatoichi przeprowadza masaż pleców i pośladków, po czym wykonuje manipulacje miednicy. W drugiej scenie ugniata barki i pociera ramiona, a potem w leżeniu na boku masuje kończyny górną i dolną. W trzeciej scenie ponownie masuje barki i pociera grzbiet.
  W starszych filmach masaż jest traktowany z powagą, a ten, który go wykonuje zdobywa sobie poważanie i przychylności otoczenia.
 Także w dialogach pierwszych filmów pojawiają się informacje przypominające widzowi o tym, że Zatoichi nie tylko jest mistrzem miecza, ale mistrzem dotyku.
  Najnowsza kinowa wersja filmu powstała w 2003 roku, a jej reżyserem i zarazem odtwórcą głównej roli jest Takeshi Kitano. W tej edycji profesja masażysty nie liczy się wcale, bowiem film skupia się głównie na jego umiejętnościach wojowniczych.
  Film Kitano, choć piękny wizualnie i zrealizowany na miarę naszych czasów z wykorzystaniem nowoczesnych technik pomniejszył biografię tego znanego w Azji bohatera.

 Pulp Fiction

Produkcja: USA,
rok produkcji: 1994,
gatunek: czarna komedia, sensacyjny,
reżyseria: Quentin Tarantino,
scenariusz: Roger Avary, Quentin Tarantino
Występują: Quentin Tarantino, Harvey Keitel,
Samuel L. Jackson, Bruce Willis,
John Travolta, Christopher Walken,
Uma Thurman, Amanda Plummer,
Rosanna Arquette, Laura Lovelace
Zdjęcia: Andrzej Sekuła

Czas trwania: 154 minuty
  W filmach Quentiona Tarantiono nie ma scen pokazujących masaż, ale za to dużo mówi się o masowaniu stóp. Ten postmodernistyczny twórca ma obsesje na punkcie kobiecych stóp, które wykadrowane można zobaczyć w większości jego filmów. Tarantino, jako miłośnik Azji i wszystkiego, co z nią związane, masaż stóp traktuje jako wyrafinowaną formę kontaktu z kobietami. Według filozofii Wschodu na stopach znajdują punkty reflektoryczne i kanały energetyczne, a Kamasutra, mówi o strefach erogennych. Umiejętne ich dotykanie sprawia osobie masowanej dużą przyjemność i traktowane jest jako swoista gra erotyczna.
   Tarantino, to także erotoman gawędziarz, który stopy zawsze kojarzy z erotyką.

  Droga do Wellville (The Road to Wellville)

Produkcja: USA,  Wielka Brytania

Rok produkcji: 1994

Gatunek: komedia, dramat

Reżyseria: Alan Parker

Scenariusz: Alan Parker

Występują: Anthony Hopkins, Bridget Fonda,

Matthew Broderick, John Cusack, Dana Carvey,

Michael Lerner, Colm Meaney, John Neville, Lara Flynn Boyle, Traci Lind

Zdjęcia: Rachel Portman

Czas trwania: 120 minut

  Komediodramat przedstawiający szalonego doktora Kellogga (Anthony Hopkins) zagorzałego wegetarianina i wyznawcę medycyny holistycznej, który prowadzi sanatorium w Wellville  (Battle Creek). Doktor John Kellogg, wynalazca płatków kukurydzianych i 175 innych artykułów zdrowej żywności swoją obsesję na punkcie zdrowego żywienia i naturalnego leczenia realizuje wcielając wiele eksperymentalnych kuracji. Pensjonariuszom w sanatorium codziennie zalecał specyficzną dietę, lewatywę, różnego rodzaju dziwne masaże ręczne, wodne i przyrządowe oraz kontrowersyjną gimnastykę.

Masaż całego ciała (Full Body Massage)
Produkcja: USA,
rok produkcji – 1995,
gatunek: obyczajowy,
reżyseria: Nicolas Roeg,
scenariusz: Dan Gurskis.
Występują: Mimi Rogers, Bryan Brown
Zdjęcia: Anthony B. Richmond
Czas trwania: 93 minuty

 

  Masaż całego ciała jest jednym z nielicznych filmów fabularnych, które poruszają w całości temat masażu i prezentuje wszelkie tajniki związane z tym zabiegiem.
  Bogata właścicielka galerii Nina zamawia domową wizytę masażysty. W zastępstwie stałego terapeuty przybywa inny mężczyzna, o imieniu Fitch. Fitch jest diametralnie różny od poprzednika, poważnie podchodzi do swojej pracy wgłębiając się w filozofię masażu. Kobieta początkowo jest mu niechętna, drażnią ją jego nauki, jednak po pewnym czasie przekonuje się do jego metod i z fascynacją poddaje się ciekawym praktykom.
  Treść filmu nie jest skomplikowana, gdyż przez 90 minut trwania filmu oglądamy tylko jeden zabieg, który przerywany jest krótkimi retrospekcjami z przeszłości bohaterów (dzięki nim poznajemy bohaterów i możemy zrozumieć wygłaszane przez nich poglądy w czasie masażu). Mimo pozornej prostoty treści i niewielkiej ilości wydarzeń film ogląda się z ciekawością. Sam temat, jak i praktyczne wykonanie masażu sprawiają, że widz nie nudzi się i poddaje się mistycznej atmosferze, która z czasem się wytwarza. Sposób, w jaki Fitch opowiada o masażu i jego historii jest na tyle przystępny, że widz, który się tym, na co dzień nie zajmuje, również słucha jego opowieści z zainteresowaniem.

Przycjaiele (Friends)
Produkcja: USA,
rok produkcji: 1994-2004,
gatunek: komedia,
reżyseria: Robby Benson, Kevin Bright,
scenariusz: Steven Rosenhaus, Sherry Bilsing.
Występują: Jennifer Aniston, Courteney Cox,  Lisa Kudrow, Matt LeBlanc,
Matthew Perry, David Schwimmer
Zdjęcia: Richard Hissong, Mikel Neiers
Czas trwania: 22 minuty (odcinek)


  Pomimo, że temat masażu jest tematem rzadkim w kinie i w TV to jednak znalazł się w amerykańskim serialu pt. Przyjaciele, który należy do najbardziej znanych i popularnych seriali komediowych na świecie. Jedna z bohaterek o imieniu Phoebe jest masażystką i należy do najbardziej niezwykłych i zagadkowych postaci serialu. Twórcy tego sitcomu obdarzyli ją niezwykłym umysłem i intuicją oraz zdolnościami nadprzyrodzonymi, które sprawiają, że niekiedy żyje we własnym wewnętrznym świecie. Wierzy w ducha i duszę oraz w życie po śmierci. Phoebe z duchowością łączy swój zawód, czyli wykonywanie masaży leczniczych i stosowanie aromaterapii.
  W związku z tym, że jest to serial komediowy, to masaż nie został potraktowany do końca poważnie, mimo, że Phoebe traktuje swój zawód jak misję i chce nieść pomoc potrzebującym. Natomiast większość jej klientów ma inne nastawienie do tego zawodu i traktują ją bardziej jak prostytutkę niż jak terapeutkę. Mało, kto sądzi, że wykonywany przez nią masaż jest zabiegiem leczniczym i oczekują masażu erotycznego. Z tego powodu bohaterka nieustannie znajduje się w kłopotliwych sytuacjach, które widz odbiera za śmieszne.
  W ciągu 10 lat emisji serialu tylko w kilku odcinakach była poruszana kwestia pracy Phoebe, za każdym razem sceny miały podtekst erotyczny. Motyw masażu można zaobserwować jako jeden z istotnych elementów seriali, głównie, amerykańskich, których bohaterami są zamożni ludzie.
  Już w Dynastii (rok produkcji 1981- 1989) wielokrotnie można oglądać sceny w salonie piękności, w którym bohaterki poddają się zabiegom relaksacyjnym i upiększającym. Jedna z głównych bohaterek - Alexis często korzysta z zabiegów osobistego masażysty, który przyjeżdża do jej willi.
 Na początku lat 90-tych na ekranach TV zaczęły lawinowo pojawiać się seriale o ludziach z najbogatszych dzielnic Stanów Zjednoczonych. Najbardziej znane u nas w kraju to Beverly Hills, 90210 (1990-2000), Melrose Place (1992-1999), Modelki (1994-1995), Plaże Malibu (1996), Savannah (1996-1997), Summerland (2004-2005). Producentem tych wszystkich seriali jest Aaron Spelling, który przedstawiając życie bogatych ludzi, mieszkających w ekskluzywnych miejscach Ameryki uczynił je marzeniem wszystkich widzów.
  W serialach tych wielokrotnie można zobaczyć sceny, które rozgrywają się w salonach odnowy biologicznej, gdzie główni bohaterowie poddają się zabiegom masaży ręcznych i wodnych.
  Jeden z najnowszych przebojów telewizyjnych - Brzydula Betty nie pozostał obojętny na kwestie odnowy biologicznej. Akcja serialu rozgrywa się w środowisku mody, modelek i bogatych ludzi. Bohaterowie filmu po ciężkiej pracy na wybiegach, sesjach zdjęciowych czy redagowaniu ilustrowanych magazynów mody dla relaksu udają się do SPA. To są te same miejsca, do których chadzali bohaterowie wspomnianych wcześniej seriali, ale jak przystało na dzisiejsze czasy nazwa tych miejsc uległa zmianie. Wykonywane tam zabiegi o finezyjnych nazwach stały się bardziej wyszukane i przeprowadzane w ekskluzywnym otoczeniu, np. w jednym z odcinków, główna bohaterka masowana jest cienkimi, długimi kijkami bambusowymi.

Dotyk miłości (At First Sight)
Produkcja: USA,
rok produkcji 1999,
gatunek: dramat,
reżyseria: Irwin Winkler,
scenariusz: Steve Levitt, Oliver Sacks
Występują: Val Kilmer, Mira Sorvino,
Bruce Davison, Drena De Niro,
Daniel Franco, Raisa Ivanic
Zdjęcia: John Seale, Ivan Muñiz
Czas trwania: 95 minut

 
  Fabuła filmu oparta jest na autentycznej historii o miłości, odkrywaniu świata i radości życia. Bohaterami filmu są Virgil Adamson, który prowadzi spokojne życie, pracując jako masażysta w niewielkim miasteczku koło Nowego Yorku i Amy Benic, architekt z Manhattanu, która zmęczona życiem pełnym stresów przyjeżdża wypocząć do kurortu. Tam poznaje przystojnego masażystę Virgila, który jest niewidomy od urodzenia.
  Oglądając film bardziej oczami masażysty, a nie krytyka można powiedzieć, że film opowiada o prawdziwej historii niewidomego masażysty, a bohaterem jest fenomen dotyku. Od pierwszego dotyku Amy zakochuje się w masażyście, stopniowo otwiera się przed nim i opowiada mu swoje życie.
  W filmie są tylko dwie sceny przedstawiające masaż, przy czym pierwsza dotyczy magii dotyku i jest świadectwem profesjonalizmu głównego bohatera. Druga scena to już masaż zmysłowy, który doprowadziłby Virgila i Amy do ekstazy, gdyby nie dzwonek oznajmiający koniec zabiegu.

Porozmawiaj z nią
(Hable con ella) - Talk to Her
Rok produkcji: 2002
Produkcja: Hiszpania
Gatunek: Dramat obyczajowy
Reżyseria: Pedro Almodovar
Scenariusz: Pedro Almodovar
Występują: Elena Anaya,Darío Grandinetti, Geraldine Chaplin, Leonor Watling, Rosario Flores
Zdjęcia: Javier Aguirresarobe
Czas trwania: 112 minut

   Film opowiada historię Benigno, pielęgniarza-rehabilitanta, zakochanego w będącej w śpiączce Alicji, tancerce baletowej. Benigno dba o Alicję jak o zdrową osobą: rozmawia z nią, czyta jej książki oraz wykonuje zabiegi pielęgnacyjne jakby była w salonie kosmetycznym. Codziennie wykonuje gimnastykę i masaż kończyn górnych i dolnych, aby mięśnie utrzymać w dobrej kondycji. Stara się ze wszystkich sił, aby ukochana w czasie śpiączki nie straciła nic zarówno ze sprawności fizycznej, jak i piękna swojego ciała. Masuje jej twarz, dbając o każdy szczegół, starannie wciera w ciało Alicji kremy, oliwki i inne kosmetyki potrzebne do zachowania zdrowego wyglądu.
  Zabiegi pielęgnacyjne w filmie Porozmawiaj z nią stanowią istotną część filmu i są przedstawione w interesujący sposób. Harmonijnie łączą się z fabułą, czyniąc ten film wyjątkowym i nie powtarzalnym. Żaden reżyser nie przedstawił tak dokładnie zabiegów rehabilitacyjnych u osoby w śpiączce, jako motywu przewodniego filmu. Jak przystało na Almodovara dokładność w zaprezentowaniu wszystkich etapów pielęgnacji pacjentki zadziwia, dzięki czemu widz z zaciekawieniem obserwuje codzienne poczynania rehabilitantów.
   Pedro Almodovar w swoich filmach chętnie zamieszcza pojedyncze sceny masażu, ale w większości mają one podteksty erotyczne np. Matador (1986).

Sztuka masażu
Produkcja: Polska   
Rok produkcji: 2006
Gatunek: Dramat
Reżyseria: Mariusz Gawryś
Scenariusz:  Mariusz Gawryś
Muzyka: Jan Komar
Występują: Agnieszka Dygant, Wojciech Mecwaldowski, Mirosław Rygielski, Beata Kozikowska, Karina Cupok
Czas trwania: 80 min.

  Jednym z nielicznych polskich filmów, w których można oglądać sceny masażu jest debiutancki film Mariusza Gawryśa pt. Sztuka masażu z 2006 roku. Film jest kilkuwątkową opowieścią o Renacie masażystce i jej klientach. Losy wszystkich bohaterów łączy Salon Piękności Ciała, w którym Renia masuje. Podczas zabiegów jej klienci otwierają się, opowiadają o sobie, o swoich troskach, uczuciach i przeżyciach. Masażystka występuje niejako w roli psychoanalityka, który uważnie słucha, nie ocenia ich życia, tylko stara się im doradzać, jak również staje się ich przyjaciółką, bowiem poznaje ich tęsknoty, pragnienia i tajemnice. Renia i jej salon stają się miejscem ucieczki od trudnej rzeczywistości poszczególnych bohaterów.
  Sceny masażu pokazywane są w dużych zbliżeniach, widzi się zwykle dłonie masażystki, a kamera dokładnie podąża za jej ruchami. Najczęściej pokazywany jest masaż pleców, ale są też ujęcia z dużego zbliżenia masażu stopy czy ręki, ale te dwa ujęcia są pojedynczymi obrazami. Szersze plany pokazujące np. całe plecy masowanego należą do rzadkości. Realizatorzy skupili się na dokładnym pokazaniu masażu poszczególnych partii pleców.
  Prezentowane kadry, jak np. zwijana skóra placami masażystki staje się jakby „obsesją kamery”, która bez ruchu, w zbliżeniu pokazuje cały zabieg. Gdy na ekranie pojawia się po raz pierwszy takie zbliżenie przypomina to technikę stosowaną w filmach pornograficznych, czyli jakby kamera chciała głęboko „wejść” temat. Pierwsze tego rodzaju ujęcie zastanawia widza, co taki układ ciała oznacza i co zobaczy, gdy plan się rozszerzy. Po skorygowaniu przez widza swojej wyobraźni, późniejsze takie ujęcia odbierane już są, jak przejście do kolejnego bohatera i jego problemów.
  W filmie jest wiele scen erotycznych przeplatanych zabiegami wykonywanymi przez Renię, dlatego widz może odbierać je jak kontynuację scen miłosnych. Mimo prób zaznaczenia duchowego wymiaru masażu, jak również przedstawienie masażysty, jako osoby, której można zaufać, i tak twórcom filmu nie udało się wymazać u widza podtekstów erotycznych w wykonywanych przez Renię masażach. Dlatego też odnosi się wrażenie, że twórcom filmu nie do końca udało się osiągnąć zamierzony cel w rekomendacji masażu terapeutycznego, a szkoda, gdyż mógł wyjść nowatorski film o coraz bardziej popularnych zabiegach. Jednak jury Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 2006 roku doceniło pracę twórców filmu, przyznając reżyserowi nagrodę za debiut.
 

Grindhouse: Death Proof
Produkcja: USA
Rok produkcji: 2007
Gatunek:
Reżyseria: Quentin Tarantino
Scenariusz: Quentin Tarantino
Zdjęcia: Quentin Tarantino
Występują: Quentin Tarantino, Jordan Ladd, Rosario Dawson, Vanessa Ferlito, Rose McGowan, Marley Shelton
Czas trwania: 116 minut
 

   W najnowszym filmie Tarantino pt. Grindhouse: Death Proof od pierwszego ujęcia wykadrowane są damskie stopy, a później prowadzony jest dialog o masowaniu stóp. Rozmowa, u widza wywołuje lawinę śmiechu, ponieważ Tarantino opowieść o masażu zwykle wulgaryzuje przez nadmierną ilość przekleństw oraz erotycznych podtekstów. Prawdopodobnie, dlatego widzowie zapamiętują te fragmenty filmów.
 

Cykl filmów o Jamesie Bondzie

  Rozważając problematykę masażu w filmie warto wspomnieć o serii filmów z Jamesem Bondem, w których sceny masażu pojawiają się prawie w każdym odcinku. W trzecim i trzynastym odcinku przygód najsłynniejszego agenta brytyjskiego wywiadu można zobaczyć krótki masaż w wykonaniu samego Jamesa Bonda. Zarówno w Goldfingerze (1964) jak i w Ośmiorniczce (1983) sceny te mają podtekst erotyczny, gdyż są wykonywane w sypialni na jednej z jego licznych dziewczyn. Umiejętność wykonania masażu przez Bonda ma na celu podkreślenie jego kolejnego atutu, który wykorzystuje w zależności od okoliczności. James masuje dla przyjemności, traktując go jak grę wstępną do scen łóżkowych, albo służbowo w celu uzyskania poufnych informacji wywiadowczych. Nikogo nie dziwi, że i z tymi umiejętnościami radzi sobie dobrze, gdyż jest najlepiej wykształconym agentem na świecie i to nie tylko w zabijaniu.
  Sceny masażu zaprezentowane w obu filmach nie mają wiele wspólnego z fabułą filmu i stanowią luźniejszą część obrazu, pokazującą Bonda od strony prywatnej, ale tak samo ekscytującej i pociągającej, jak w scenach realizujących rządową misję.
  James Bond to mężczyzna nietuzinkowy, wszystko, co robi ma klasę i wykonuje w naturalny sposób, ujawniając wszystkie swoje umiejętnościami z niespotykaną gracją i lekkością. Żadna dziedzina życia i profesji nie jest mu obca, a masaż przez niego wykonywany, jak widać we wspomnianych filmach, sprawia mu przyjemność.
 

Goldfinger
Produkcja: Wielka Brytania
Rok produkcji: 1964
Gatunek: sensacyja, akcja
Reżyser:  Guy Hamilton
Scenariusz: Richard Maibaum, Paul Dehn
Muzyka: John Barry
Obsada: Sean Connery, Honor Blackman, Gert Fröbe, Bernard Lee
 Czas trwania: 111 minut
 

Ośmiorniczka (Octopussy)
Produkcja: Wielka Brytania
Rok produkcji: 1983
Gatunek: sensacja
Reżyser: John Glen
Scenariusz: Michael G. Wilson, Richard Maibaum
Muzyka: John Barry
Obsada: Roger Moore, Maud Adams, Louis Jourdan, Kristina Wayborn.
Czas trwania: 130 minut.
 

Źródło tekstu:
Leszek Magiera. Historia masażu w zarysie. 2007
Źródło foto:
www.filmweb.pl
www.best-torrents.net
www.filmaster.pl