Segmentacja ciała

Segmentacja ciała

Segmentacja ciał‚a (schemat unerwienia segmentarnego); najbardziej wiarygodny jest schemat zaproponowany w 1962 roku przez Hansena i Schlicka, którzy ukształtowanie i przebieg segmentów skórnych ustalili, opierając się na analizie wykrytych uszkodzeń korzeniowych, stwierdzonych stref Heada oraz obrazów klinicznych chorych z wykwitami półpaśca. Na tułowiu zaznacza się metameryczna budowa skóry w postaci segmentowych pasów skórnych, czyli czuciowych pól korzeniowych, tzw. dermatomów. Nerw rdzeniowy C1 unerwia drobne głębokie mięśnie szyi i dlatego nie jest zaznaczony na schemacie, część twarzowa głowy zaopatrywana jest przez gałęzie V1, V2, V3 V nerwu czaszkowego, czyli nerwu trójdzielnego. Istotne jest uzupełnienie schematu tzw. rozworami szyjno-piersiowymi oraz lędźwiowo-krzyżowymi, które ulegają przemieszczeniu na kończyny górne i dolne. Kończyny, które w życiu płodowym powstały z uwypuklenia przednio-bocznej ściany tułowia, wzrastają głównie na długość i dlatego wydłużają się wszystkie segmenty. Kończyny górne zaopatrują nerwy C5-C8 i Th1, natomiast kończyny dolne – L2-L5 i S1-S3. W związku z powyższym dermatom C4 przechodzi bezpośrednio na Th2, a dermatom L2 na S2. W segmentach piersiowych na tułowiu w linii łopatkowej widoczny jest tzw. schodek, który w miejscu tego załamania prawdopodobnie odpowiada granicy unerwienia pochodzącego z gałęzi grzbietowej i gałęzi brzusznej. W górnej części klatki piersiowej segmenty przebiegają prawie poziomo, z małymi odchyleniami w linii pośrodkowej przedniej, natomiast w obrębie powłok brzusznych dermatomy kierują się skośnie ku dołowi.

Źródło:

Leszek Magiera. Leksykon masażu i terminów komplementarnych. 2001.