Sędziak Jan

Sędziak Jan (1861 – 1932); doktor nauk medycznych, dyplom lekarza otrzymał w 1886 r. na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim.

      W latach 1887-1888 był asystentem Alfreda M. Sokołowskiego na jego Oddziale Chorób Wewnętrznych oraz w Ambulatorium Laryngologicznym Szpitala Św. Ducha w Warszawie.

     Otolaryngologii uczył się u najwyższej europejskiej i światowej klasy specjalistów: w Londynie, w Paryżu, w Heidelbergu, w Monachium, we Frankfurcie n. Menem, w Berlinie, w Wiedniu.

     W 1893 r. na Międzynarodowym Konkursie Societéde Médicine, Chirurgie et Pharmacie w Tuluzie zdobył nagrodę za pracę o nowotworach złośliwych krtani, która jest jedną z najlepszych prac w historii raka krtani.

    Był członkiem komitetów redakcyjnych i stałym sprawozdawcą prac polskich lekarzy w licznych czasopismach zagranicznych.

    Był członkiem honorowym Amerykańskiego Towarzystwa Laryngologicznego w Nowym Jorku i Chicago. Nie prowadził własnego oddziału, nie stworzył własnej szkoły ale był lekarzem, którego prace naukowe są nadal cytowane. Doczekał się większego uznania za granicą, aniżeli we własnym kraju.

     Masażu drgawkowego i masażu wewnętrznego błon śluzowych uczył się od samych twórców tych metod, czyli u dr Braun´a w Trieście i u docenta Laker´a w Grazu. Po powrocie do kraju rozpoczął specjalistyczną praktykę w Warszawie w kilku ambulatoriach i lecznicach, stosując m.in. masaż drgawkowy w chorobach nosa, gardła, krtani i uszów. Wyniki leczenia były pomyślniejsze niż przed naukami za granicą.

    Autor rozprawy pt. O zastosowaniu mięsienia drgawkowego w chorobach nosa, gardła, krtani i uszów zamieszczonej w Nowinach Lekarskich nr 7, 8/9, 10 w 1897 w dziale Prace oryginalne.

    Choroba nerek zmusiła go do ograniczenia działalności leczniczej ale skorzystało na tym otolaryngologiczne piśmiennictwo. Autor dwóch podręczników Choroby nosa, jego zatok, oraz jamy noso-gardzielowej (1897) i Choroby jamy ustnej, gardzieli i przełyku (1900) oraz około 170 prac naukowych w językach polskim, francuskim, angielskim, niemieckim i włoskim, które przyniosły mu duże uznanie poza granicami.

     Historyczny Członek Klubu „Ludzie Masażu"
                 Nr karty członkowskiej 015/KLM/P/H/2012

 

Źródło:
Leszek Magiera. Leksykon masażu i terminów komplementarnych. 2012-2015
Leszek Magiera. Historia masażu w zarysie. 2012
www.leksykonmasazu.pl (2012)