Historia stosowania baniek chińskich

Historia stosowania baniek chińskich; bańki były stosowane w starożytnej Mezopotamii, tj. ok. 3300 lat p.n.e. a dokumentami potwierdzającymi stosowanie terapii próżniowej są pieczęcie lekarskie, ilustrujące bańki.

     W celach leczniczych bańki były stosowane również w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie gdzie bańki były godłem wybitnych lekarzy.

    W Chinach pod nazwą GUA SHA pierwotnie wykonywano zabiegi w formie skrobania, a potem bańkami bambusowymi.

     W Grecji sztuce lekarskiej patronowali bogowie: Apollo, Asklepios i Artemida. Imię Asklepiosa i jego rodziny było całkowicie związane z medycyną, żoną jego była Epione – bogini kojąca ból, córki: Hygieja – bogini zdrowia, Panakeja – bogini wszechlecznictwa, natomiast synowie Machaon i Podalirios byli lekarzami chirurgami, a Telespheros, będący karłem symbolizował wyjście z choroby. Asklepiosowi zawdzięcza się właściwy rozwój medycyny i w związku z tym stawiano mu liczne świątynie zwane, Asklepionami, które pełniły rolę ośrodka kultu i ośrodka profilaktyczno-leczniczego. W świątyniach tych stosowano ćwiczenia fizyczne, masaże, hydroterapię (ciepłe i zimne kąpiele), bańki oraz zalecano odpowiednią dietę. W mitologii greckiej Telesphoros jest utożsamiany z bogiem rekonwalescencji, czyli wspomagający proces gojenia, uważany był za patrona vacuumterapii (terapia próżniowa).

      Ojciec Medycyny Hipokrates (460-377 p.n.e.) przedstawił opis stosowania baniek w miejscowych infekcjach ropnych i przy likwidowaniu zastojów żylnych.

    W Rzymie lekarz greckiego pochodzenia Galen (130-200 n.e.), wyznawca metod leczniczych Hipokratesa zalecał również stosowanie banki w chorobach płuc.

    W okresie Średniowiecza terapia bańkowa była stosowana przez lekarzy, jak również przez praktykujących medycynę ludową znachorów czy łaziebników. Używali baniek szklanych, wykorzystując małe słoiki, drewnianych (np. z bambusa), z rogów zwierząt, mosiężnych czy blaszanych. W zależności od choroby stawiano bańki suche i mokre. Bańki mokre nazywane ciętymi stawiane były na płytko naciętą skórę.

     Pochodzący ze Szwajcarii doktor medycyny, alchemik i filozof Paracelsus (1493-1541) był zwolennikiem naturalnych sposobów leczenia i zalecał stosowanie baniek suchych i ciętych we wszystkich miejscach bólu gdzie gromadziły się szkodliwe substancje w celu usunięciach ich z organizmu.

     Opis baniek i zasady ich stosowania przedstawił w 1534 roku Stefan Falmierz w pierwszej polskiej książce lekarskiej pt. Zielnik czyli Herbarz, w której autor zamieścił rysunki z instrukcjami, gdzie należy stawiać banki.

     W XIX wieku nadworny lekarz króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III profesor medycyny K.W. Hufeland leczył bańkami choroby oczu, uszu, gardła, zapalenie płuc, zapalenie osierdzia, zapalenie wątroby i lumbago.

    W XX wieku w związku z rozwojem medycyny nowoczesnej i przemysłu farmaceutycznego popularność stosowania baniek stopniowo malała, aby na przełomie wieków XX i XXI przeżyć renesans.

Źródło:

Leszek Magiera. Leksykon masażu i terminów komplementarnych. 2008.