Historia masażu klasycznego

Historia masażu klasycznego: korzenie masażu klasycznego sięgają starożytności, kiedy był stosowany jako masaż naturalny, intuicyjny, instynktowny, w postaci pocierania i namaszczania ciała olejkami, a z czasem został potwierdzony na podstawie doświadczeń i badań.

    Istnieją dowody, że masaż był stosowany przez Chińczyków już 3000 lat p.n.e. Książka The Cong-Fou of the Tao-Tse była prawdopodobnie podwaliną współczesnego masażu i szwedzkich ruchów manualnych.

    W hinduskiej Ayurvedzie często występuje termin „samvahana”, określający „tarcie rękami”, a słowo „mordan” oznaczało „trzeć”.

    Pierwsze wzmianki o wykorzystaniu masażu w Grecji pojawiają się w księgach Hipokratesa, w których pisał o użyciu „tarcia” (pocierania) w leczeniu wielu chorób, jak również o jego fizjologicznych efektach. Zalecał pocieranie od kończyn w kierunku środka ciała, czyli w odwrotnym kierunku niż robili to szamani i kapłani-uzdrowiciele. Dla określenia masażu w sensie leczniczym używał słowa „anatripsis”. Celsus zalecał masaż w postaci różnego tarcia w zależności od choroby, natomiast Galen opracował ruchy rąk przy stosowaniu masaży leczniczych.

    W okresie średniowiecza w Europie nastąpił zastój w rozwoju wszelkich nauk medycznych, a tym samym i masażu. Najczęściej masaż był wykonywany przez kobiety w klasztornych hospicjach i szpitalach, dlatego też paradoksalnie dzięki Kościołowi masaż przetrwał ten nieprzyjazny dla siebie okres. Duże zasługi w dziedzinie masażu w tym okresie miała Włoszka Trota z Salerno, która zalecała stosowanie masażu kobietom w ciąży.

     W okresie średniowiecza w krajach Bliskiego i Dalekiego Wschodu duch masażu pozostał wciąż żywy, dzięki takim uczonym jak Avicenna, który w swoim dziele Kanon Medycyny pisał o masażu i przykładał duże znaczenie do jego stosowania.

    W XVI wieku francuski chirurg wojskowy Ambroże Parè zauważył, że stosowanie masażu u chorych po operacjach przynosi ulgę, przeprowadził badania nad fizjologią masażu i zapisał obserwacje w swojej pracy naukowej, w której ogłosił masaż jako oficjalną metodę leczenia.

     W XVII wieku niemiecki lekarz Fridrich Hoffman na podstawie własnych badań i obserwacji opracował program stosowania masażu w licznych przypadkach chorobowych.

    Pierwszy klarowny opis ruchów masowania podał w XVIII wieku francuski lekarz Clement Joseph Tissot, który w swojej książce o ćwiczeniach poświęcił ponad 20 stron nacieraniu i zachęcał lekarzy, by stosowali ręczne terapie wraz z ćwiczeniami.

    Największy wkład w rozwój masażu szwedzkiego klasycznego w XIX wieku miał szwedzki lekarz Per Henrik Ling, współautor tzw. szwedzkiej gimnastyki, w zakres której wchodził masaż leczniczy.

    Prawdziwą szkołę masażu szwedzkiego klasycznego powołał do życia holenderski lekarz Johan Mezger, uważany za twórcę „masażu naukowego”. Określił on – na podstawie własnych badań – zasady masażu, a także wskazania i przeciwwskazania do jego wykonywania.

    Duży udział w rozpowszechnianiu masażu mieli: polski lekarz Izydor Zabłudowski, kierownik Zakładu Masażu Leczniczego w Berlinie: dzięki jego publikacjom naukowym masaż był traktowany na równi z innymi działami wiedzy medycznej; niemiecki lekarz Karl von Mosengeil, który na podstawie własnych doświadczeń ogłosił szczegółowy opis różnych manipulacji wchodzących w zakres mięsienia; angielski lekarz William Murrell, który podróżował do Szwecji, Rosji, Holandii, Finlandii i USA, aby uczyć się masażu u źródeł i potem rozpowszechniać; rosyjski lekarz J. Gopadse, który prowadził doświadczenia nad wpływem masażu całego ciała na przemianę materii; natomiast w Stanach Zjednoczonych doktor medycyny John Harvey Kellogg, uważany za ojca masażu w Ameryce.

    W Polsce największe zasługi w rozwoju i propagowaniu masażu klasycznego mają: Stefan Stanisław Smoleński – kilka słów o mięsieniu (1883), Józef Zawadzki – O wpływie mięsienia na szybkość wchłaniania. Przyczynek do fizjologii mięsienia (1891), Jan Zaorski – Mieszanie lecznicze (1927), Mieczysław Kosiński – Technika mięsienia leczniczego (1927), Wacław Sidorowicz – Masaż sportowy (1946), Józef Jankowiak – Masaż leczniczy (1974), Zygmunt Prochowicz – Podstawy masażu leczniczego (1987), Tomasz Podgórski – Masaż klasyczny (1991), Adam Zborowski – Masaż leczniczy (1994), Leszek Magiera – Klasyczny masaż leczniczy (1994).

Źródło:

Leszek Magiera. Leksykon masażu i terminów komplementarnych. 2001.