Historia masażu japońskiego

Historia masażu japońskiego: masaż w Japonii był stosowany od 1320 roku pod nazwą anma, łącząc dwie starożytne tradycje – chińskiego masażu anmo (później Tui Na) i koreańskiego masażu amma.

     Masowaniem zajmowali się głównie niewidomi ludzie, którym rząd ustawowo przypisał te czynności jako źródło dochodów. Shampooer, bo tak nazywali się niewidomi masażyści, znali dobrze anatomię i fizjologię człowieka oraz mieli doświadczenie w usuwaniu różnorakich dolegliwości, omdleń, a także w przywracaniu prawidłowego krążenia krwi i energii. Zazwyczaj masowanie rozpoczynali o zmroku, chodząc po okolicznych domostwach i wykrzykując anma!, anma!, oznajmiając tym sposobem gotowość do działania. Stosowali szczypania, uderzenia, tarcia, ugniatania, opukiwania, klapsy, naciągania stawów. Rozpoczynali od masowania kończyn górnych, potem masowali grzbiet, kark, głowę i kończyli na kończynach dolnych.

    Masaż w tej formie w Japonii przetrwał do końca XIX wieku i po modyfikacjach dokonanych przez Tokujiro Namikoshiego na początku XX wieku przyjmuje nazwę Shiatsu. W 1925 roku Namikoshi powołuje do życia Instytut Terapii Shiatsu na wyspie Hokkaido, a w 1940 roku otwiera w Tokio Japoński Instytut Shiatsu. W 1955 roku Shiatsu zostało zatwierdzone przez ministerstwo zdrowia jako metoda terapeutyczna. W 1957 roku instytut zostaje przekształcony w Japońską Szkołę Shiatsu, a w 1964 roku następuje rozdzielenie Shiatsu od ammy i pozostałych form masażu.

Źródło:

Leszek Magiera. Leksykon masażu i terminów komplementarnych. 2008.