Adaptacja organizmu do wysiłku fizycznego

Adaptacja organizmu do wysiłku fizycznego; proces przystosowania się organizmu do zmieniających się warunków środowiska wewnętrznego lub zewnętrznego, umożliwiający – dzięki zmianom funkcjonalnym bądź morfologicznym – organizmowi zachowanie równowagi wewnętrznej (homeostazę). Podczas pracy fizycznej w początkowym okresie obserwuje się opóźnienie w przystosowaniu czynności fizjologicznych organizmu do wymagań wykonywanej pracy. Zużycie tlenu w tym okresie nie nadąża za całkowitym zapotrzebowaniem na niego, podobnie jak opóźnione jest wydalanie dwutlenku węgla. Prowadzi to w efekcie do takich zaburzeń w organizmie, jak: gorsze ogólne samopoczucie, uczucie silnego zmęczenia, bóle mięśni czy zmniejszona zdolność spostrzegania zjawisk zewnętrznych. Obiektywnymi objawami są: pogorszenie wydolności fizycznej, szybszy rytm oddechowy, gorsze wykorzystanie tlenu z powietrza wdychanego oraz intensywne wydalanie dwutlenku węgla. Kontynuowanie pracy, mimo pojawienia się przejściowego okresu zaburzeń występujących na skutek opóźnionej adaptacji fizjologicznej organizmu do wysiłku, prowadzi do uruchomienia mechanizmów przystosowawczych organizmu, zwiększenia wydolności i ustąpienia zaburzeń. Okres ten nosi nazwę „drugiego oddechu”, w którym następuje stabilizacja funkcjonalna, charakteryzująca się równowagą między zapotrzebowaniem a zużyciem tlenu, biochemicznymi procesami rozpadu oraz produkcją dwutlenku węgla i jego wydalaniem. Równowaga funkcjonalna jest wyrazem przystosowania się organizmu do wysiłku fizycznego. Zastosowanie masażu klasycznego wpływa korzystnie na wszystkie tkanki, narządy i układy ustroju człowieka oraz przyspiesza procesy adaptacyjne organizmu do wysiłku.

Źródło:

Leszek Magiera. Leksykon masażu i terminów komplementarnych. 2001.

Źródło foto:

www.diabetyk.pl