Zabłudowski Izydor

Zabłudowski Izydor (Zabludowski Isidor Isreal) (ur. 30 lipca 1851 w Białymstoku – zm. 24 listopada 1906 w Berlinie); polsko-rosyjsko-niemiecki doktor medycyny, tytularny profesor masażu Uniwersytetu w Berlinie, autor badań, publikacji i rozpraw naukowych z zakresu masażu.

      W wieku 12 lat napisał hebrajską powieść pod tytułem: Ha-Yaldut we-ha-Shaarut (Wilno 1863).

      W 1869 roku wstąpił do Wojskowej Akademii Medycznej w St. Petersburgu (w 1874r został lekarzem), a 7 lat później został mianowany lekarzem w jednym z wojskowych szpitali w południowej Rosji.

    Podczas wojny rosyjsko-tureckiej służył jako główny lekarz pułku Cossack niedaleko Plevna i tak się odznaczył w swojej pracy, że Aleksander II nagrodził go orderem Św. Stanisława.

    W polowym szpitalu jego uwagę zwróciło leczenie masażem, praktykowane przez bułgarskiego mnicha o imieniu Makari.

   Przyjmując masaż jako swoją specjalność, pod koniec wojny rząd rosyjski wysłał go za granicę, aby doskonalił się w teorii i praktyce masażu.

    Po wizytach w Berlinie, Wiedniu, Monachium i Paryżu, uczestniczył w kursie masażu u Johana Mezgera z Amsterdamu, uważanego za twórcę „masażu naukowego”.

    Następnie wrócił do St. Petersburga w 1881 roku i wkrótce został mianowany głównym lekarzem w szpitalu Preobrazhenski Imperialnych Straży.

    Potem zaczął eksperymentować - masował zdrowych i chorych ludzi i opublikował wielotomowy traktat na ten temat w Voyenno-Meditzinski Zhurnal (St. Petersburg w 1882 r.).

    W 1882 roku Zabłudowski osiadł w Berlinie na prośbę prof. Bergmann’a i został asystentem w Klinice Chirurgicznej, a potem Kierownikiem Zakładu Masażu Leczniczego na Uniwersytecie w Berlinie. Tam publikował głównie w Berliner Klinische Wochenschrift jak również w Gazecie Lekarskiej wiele esejów o masażu, jest również autorem długiej serii artykułów o tej specjalności, włączając w to opis maszyny wynalezionej przez niego, leczącej skurcze pisarskie.

    W 1882 roku ogłasza swoją pracę na temat masażu pt. Materiały do zagadnienia działania masażu na ludzi zdrowych i otrzymuje stopień doktora medycyny.

     Zabłudowski z prof. Kronecker`em i Stirling`iem wykonywali doświadczenia na żabach, badając wpływ masażu na szybkość zmęczenia mięśni, drażnionych prądem faradycznym.

    Zabłudowski prowadził badania nad wpływem mięsienia całego ciała na przemianę materi i układ krążenia. Badanie wykazały, że przemiana materi zwiększa się znacznie w czasie trwania mięsienia (Dysser. Peters. 1882), a napięcie naczyń krwionośnych zmniejsza się zasadniczo, a ciśnienie krwi zwiększa się w poddanej mięsieniu części ciała (Deut. Med. Ztg. 1884).

    Jako pierwszy zwrócił uwagę, iż zmęczony mięsień pod wpływem mięsienia daleko prędzej przychodzi do równowagi, niż w zwykłych warunkach, jak również, że mięsienie zwiększa siłę skurczu, wywołanego za pomocą prądu przerywanego.

    Zabłudowski wraz z Reibmayer´em dowiedli, iż pod wpływem mięsienia w mięśniu pojawiają się prądy elektryczne oraz że mięsień poddany mięsieniu może dłużej, niż przed tem, pracować bez zmęczenia.

     Autor oryginalnej metody masażu, cieszącej się dużą popularnością w ówczesnej Europie, ogłoszonej w trzech językach: polskim, niemieckim i rosyjskim.

     16.08.1884 roku na 8 Międzynarodowym Zjeździe Lekarzy w Kopenhadze Zabłudowski wygłosił referat pt. „Uwagi ogólne o mięsieniu (masażu) w chirurgii, jego zastosowanie i technika”, dzięki czemu masaż był traktowany na równi z innymi działami wiedzy lekarskiej na poziomie akademickim.

      W 1886 r. otrzymał tytuł profesora masażu na Uniwersytecie Berlińskim.

      W 1904 r. wydaje książkę pt. Technika masażu (Technique du massage), która odzwierciedlała aktualny stan wiedzy naukowej z zakresu masażu.

     W publikacji tej podaje własną definicję miesienia, etymologię słowa massage (mięsienie, mieszanie, masaż), przedstawił główne techniki mięsienia (oklepywanie, wibracje, rozcieranie, rozcieranie właściwe, ugniatanie, wałowanie, gładzenie, ucisk, gaskanie).

      Autor zalecał łączenie poszczególnych technik masażu, zalecał skojarzenie mięsienia z gimnastyką bierną i czynną, z ćwiczeniami specjalnymi, symetrycznymi, wahadłowymi, oporowymi, swobodnymi i wielokrotnie powtarzanymi. Podał zasady i warunki stosowania masażu i automasażu oraz sposoby masowania aparatami przenośnymi i na stałe zamocowanymi. Opracowanie zawiera 80 rycin przedstawiające masaż poszczególnych części ciała.

      01.12.1906 r. w Gazecie Lekarskiej Nr. 47 w rubryce nekrologi została zamieszczona informacja następującej treści: w Berlinie zmarł Zabłudowski, tytularny profesor masażu, współpracownik Gazety Lekarskiej.

      Historyczny Członek Klubu „Ludzie Masażu"
               Nr karty członkowskiej 001/KLM/P/H/2001

Źródło:
Leszek Magiera. Leksykon masażu i terminów komplementarnych. 2001
Leszek Magiera. Historia masażu w zarysie. 2007
Leszek Magiera. Leksykonmasazu.pl 2012