Stopa końska

Stopa końska (łac. pes equinus): zniekształcenie stopy polegające na uniesieniu pięty ku górze, z punktem podporu stopy na główkach kości śródstopia. Przy takim ustawieniu stopy rozciągnięciu ulegają więzadła grzbietowe stopy i mięśnie przedniej grupy piszczelowej, natomiast skróceniu – więzadła podeszwowe, ścięgno Achillesa oraz mięśnie: brzuchaty łydki, strzałkowy długi i zginacz długi palców. Postępowanie usprawniające uzależnione jest od rodzaju leczenia. Obejmuje ono leczenie zachowawcze oraz usprawnianie po zabiegu operacyjnym. W leczeniu zachowawczym stosuje się szynę unieruchamiającą, ćwiczenia i masaż klasyczny, który przeprowadza się w leżeniu na brzuchu i na plecach. W leżeniu na brzuchu (stopa poza leżanką) najpierw masuje się rozluźnione ścięgno Achillesa i mięsień brzuchaty łydki, po czym te same elementy masuje się podczas napięcia, przy zgięciu grzbietowym stopy. Kolejno w leżeniu na plecach wykonuje się masaż o charakterze pobudzającym na stronach grzbietowej stopy i przedniej podudzia, z zastosowaniem dużej ilości rozcierania, ugniatania i silnej wibracji. Po masażu należy przeprowadzić ćwiczenia redresyjne stopy, a następnie unieruchomić ją w szynie. Po zabiegu chirurgicznym w okresie unieruchomienia opatrunkiem gipsowym należy stosować masaż kontralateralny, a po usunięciu opatrunku – ogólny masaż stopy, stawu skokowego, ścięgna Achillesa i podudzia, stopniowo zwiększając siłę poszczególnych technik i czas zabiegu. W przypadku występowania obrzęku w pierwszej kolejności przeprowadza się drenaż limfatyczny, z ominięciem stopy, a w późniejszym okresie należy wykonać odpowiedni masaż na blizny pooperacyjne.

Źródło:         

Leszek Magiera. Leksykon masażu i terminów komplementarnych. 2001.

Źródło foto:

www.na4alodnja.ru