Masaż w Zespole Guillaina-Barrego

Masaż w Zespole Guillaina-Barrego: Zespół Guillaina-Barrego nazywany jest ostrą zapalną demielinizacyjną polineuropatią, polegającą na wiotkim niedowładzie mięśni, w której dochodzi do rozsianego uszkodzenia nerwów obwodowych, nerwów czaszkowych i korzeni rdzeniowych. Czynnikiem wyzwalającym chorobę w większości przypadków jest przebyta uprzednio infekcja układu oddechowego lub pokarmowego. Główne postacie zespołu to: ostra zapalna poliradikuloneuropatia demielinizacyjna, ostra ruchowa neuropatia aksonalna, ostra ruchowo-czuciowa neuropatia aksonalna. Choroba ma charakter odwracalny, a rokowanie i czas powrotu do zdrowia zależy od stopnia ciężkości choroby i ogólnego stanu pacjenta. Choroba charakteryzuje się okresem narastania objawów od 2 do 4-6 tygodni oraz okresem zdrowienia, który trwa 3-14 miesięcy. W okresie ostrym zespołu najczęściej występują: mrowienie, drętwienie (parestezja), osłabienie (niedowład) i ból kończyn dolnych, kolejno niedowład obejmuje mięśnie tułowia, klatki piersiowej, kończyny górne i mięśnie twarzy oraz pojawiają się zaburzenia połykania i mowy. Występują również zaburzenia czucia ułożenia, wibracji, bólu i temperatury w obrębie dłoni i stóp. Stwierdza się bolesność uciskową pni nerwowych i mięśni, objaw korzeniowy w postaci dodatniego objawu Laseque’a oraz osłabienie lub zniesienie odruchów głębokich (ścięgnistych).

    W okresie ostrym choroby masaż nie jest wskazany chyba, że lekarz inaczej zadecyduje. W tym czasie prowadzone są: leczenie przyczynowe (stosowanie plazmaferezy i immunoglobulin), leczenie objawowe (leczenie: nadciśnienia, niedociśnienia ortostatycznego, zaburzeń zwieraczy), zabiegi pielęgnacyjne (profilaktyka odleżyn) i profilaktyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej oraz opieka psychologiczna ze względu na występujące objawy psychopatologiczne, takie jak: niepokój, pobudzenie psychoruchowe, omamy, objawy psychotyczne, depresja.

  Postępowanie rehabilitacyjne na linii pacjent – lekarz – fizjoterapeuta (masażysta) winno być ustalane indywidualnie, na bieżąco i dostosowane do aktualnego stanu pacjenta.
   Najwcześniej jak to jest możliwe należy wprowadzić ćwiczenia bierne kończyn dolnych i górnych we wszystkich stawach w celu niedopuszczenia do powstania przykurczów stawowych i zaników mięśniowych. Zabiegiem wspomagającym jest masaż klasyczny, a w przypadku występowania obrzęków kończyn zaleca się wprowadzenie drenażu limfatycznego i drenażowego ułożenia kończyn. Kolejno przeprowadza się stopniową pionizację.
    Ze względu na ból mięśni siła bodźca zastosowanego podczas masażu powinna być ostrożnie dawkowana, od bodźców delikatnych poprzez lekkie do średnich i dostosowana do aktualnego stanu zdrowia pacjenta i jego indywidualnej reaktywności.
     Przy pierwszych zabiegach (od kilku do kilkunastu) tempo masowania winno być bardzo powolne.
   Choremu masuje się kończyny dolne w pozycji leżenia tyłem z zastosowaniem głaskania i delikatnego rozcierania. Kolejno masowaniem obejmuje się kończyny górne również w pozycji leżenia tyłem. W miarę poprawy stanu zdrowia pacjenta w pozycji siedzącej przeprowadza się masaż grzbietu, klatki piersiowej, mięśni międzyżebrowych i twarzy. Podczas masowania chory może odczuwać ból, ale ze względu na pobudzające działanie zabiegu na mięśnie (m.in. przeciwdziałanie zanikom mięśniowym) i nerwy obwodowe, bólu nie da się całkowicie uniknąć (zgodnie z mottem „boli, ale pomaga”).
   Stopniowo należy uzupełniać masaż o ugniatanie, wibrację i oklepywanie, a także stopniowo zwiększać siłę bodźca, stosując masaż pobudzający, szczególnie kończyn dolnych, grzbietu i mięśni międzyżebrowych.
  Należy pamiętać, że w początkowym okresie zdrowienia pacjent szybko się męczy i niewskazane jest masowanie tych wszystkich części ciała podczas jednej sesji. Dodatkowo pacjent najczęściej ma zaordynowane również zabiegi z zakresu kinezyterapii (ćwiczenia bierne, czynno-bierne, czynne), fizykoterapii (elektrostymulacja) i hydroterapii (masaż wirowy).

 

Źródło:
www.leksykonmasazu.pl (2013) Leszek Magiera