Historia refleksoterapii

Historia refleksoterapii; refleksoterapia to dział medycyny alternatywnej, w której leczenie oparte jest na odruchach nerwowych i ich efektach, dlatego wchodzi w zakres medycyny odruchowej. Odruch nerwowy powstaje podczas stymulowania receptorów nerwowych zlokalizowanych w skórze (dermatom), mięśniach (miotom), okostnej (sklerotom) i bezpośrednio pochodzących z nerwów (neurotom).

     Obecnie refleksoterapia dzieli się na dwa systemy – makrosystem i kilka mikrosystemów.

   Do makrosystemu zalicza się:

  - refleksoterapię korporalną, czyli akupresurę, akupunkturę i jej odmiany,

  - refleksoterapię mieszaną, łączącą terapię stref odruchowych z chińską teorią meridianów, 

  - masaże odruchowe (np. segmentarny, łącznotkankowy, okostnowy).

    Do mikrosystemów należą:

  - małżowina uszna (aurikuloterapia),

  - twarz (facioterapia),

  - stopa (podoterapia),

  - ręka (manuterapia),

  - czaszka (kranioterapia),

 - jama ustna (stomaterapia),

 - tęczówka (refleksodiagnostyka tęczówki, czyli irydodiagnostyka).

    Podstawą działania refleksoterapii jest znajomość budowy i funkcji układu nerwowego oraz nauka o odruchach nerwowych ze wszystkimi zależnościami skórno-narządowymi.

   Refleksoterapia liczy sobie kilkadziesiąt wieków i nierozerwalnie łączy się z krążeniem energii życiowej, jak też z czynnościami układu nerwowego.

    Współczesną historię tej dziedziny należy liczyć od momentu naukowych badań układu nerwowego i określenia definicji odruchu nerwowego (refleksu). Pierwsze badania nad układem nerwowym rozpoczęły się w XIX wieku. Do najwybitniejszych badaczy układu nerwowego, obok rosyjskich uczonych Sieczenowa i Pawłowa oraz angielskiego neurofizjologa Heada, należą:

- Claude Barnard (1813-78), który opisał funkcję nerwów naczynioruchowych,

- Charles Brown-Sequard (1817-94) – pracował nad czynnościami układu współczulnego,

- Charles Franck (1849-1921) – prowadził badania nad określeniem czynności ruchowych kory mózgowej,

- Edward Sharpey-Schafer (1850-1935) i Victor Horsley (1857-1916) – opisali czynność ruchową kory i pnia mózgu,

- Charles Sherrington (1857-1952) i Edgar Adrian (1889-1977), którzy otrzymali w 1932 roku Nagrodę Nobla za przedstawienie nauki o odruchach i podstaw wiedzy o ośrodkowym układzie nerwowym,

- Jean Heymans i jego syn badali regulacyjną rolę odruchów z mechanoreceptorów i chemoreceptorów. Corneille Heymans (1892-1968) za kontynuację badań ojca otrzymał w 1938 roku Nagrodę Nobla.

    Ze względu na specyfikę teoretycznych podstaw poszczególnych metod terapeutycznych, jak i na sposób wykonania masażu w tych metodach – refleksoterapię dzieli się na:

- terapię strefową – Zone Therapy (wg Ingham, wg Dugans, wg Sorensen i Su Dżok),

- masaż punktowy (tzw. akupresura, digitopresura),

- masaż odruchowy – reflex massage (masaże: segmentarny, tkanki łącznej, okostnowy).

Źródło:

Leszek Magiera. Leksykon masażu i terminów komplementarnych. 2008.