Historia masażu chińskiego

Historia masażu chińskiego: masaż chiński Tui Na wywodzi się z tradycyjnej medycyny chińskiej. Przed pojawieniem się medycyny racjonalnej, opartej na roślinach i terapii manualnej, chińska sztuka uzdrawiania (tak jak egipska i babilońska) miała głębokie korzenie w wierzeniach religijnych. Istnieje wiele niedomówień na temat masażu w Chinach. Naukowcy twierdzą, że pomimo tego, iż nie zachowały się jasne zapiski dotyczące masażu, zachowały się notatki misjonarzy, którzy obserwowali praktyki podobne do masażu, jednak mogły to być tylko odczucia subiektywne.

    W niektórych antycznych zapiskach, np. Klasyka Wewnętrznej Medycyny Żółtego Cesarza (Yellow Emperor’s Classic of Internal Medicine), można znaleźć wzmianki o uciskaniu palcami pewnych partii ciała dla polepszenia krążenia lub ożywienia człowieka.

    Istnieją również kontrowersje dotyczące samego odpowiednika słowa masaż w chińskich tekstach antycznych. Doktor Zhang Tao mówi, że słowo moshou (tłumaczone jako tarcie rękami) zmieniło się na przestrzeni lat w słowo anmo (ucisk i tarcie), tysiąc lat pźóźiej przyjęło formę końcową Tui Na, które można przetłumaczyć jako terapia zabiegowa wykonywana rękami w postaci popychania (Tui) i uciskania (Na). Z kolei Sun Chengnan pisze: Za panowania dynastii Qin w 3 w p.n.e. praca nad ciałem nazywana była moshou – tarcie rękami. Podczas panowania dynastii Han (206 p.n.e.-220 n.e.) masaż terapeutyczny otrzymał nazwę anmo (‘ucisk i tarcie’), a za dynastii Ming (1368-1644) używano terminu tuina, co miało oznaczać popychanie i przytrzymywanie.

     Kamenetz pisze, że za panowania dynastii T’ang (619-907 n.e.) rozróżniano cztery rodzaje ludzi uprawiających medycynę: lekarzy, ludzi zajmujących się akupunkturą, masażystów i egzorcystów. W tym czasie funkcjonowały szkoły uczące różych odmian chińskiego masażu terapeutycznego:

- One Finger School (szkoła jednego palca) – wg tej szkoły siła skoncentrowana jest w kciuku. Nauczano metody, która polegała na uciskaniu punktów na ciele przy pomocy kciuka, uciskając punkty ułożone wzdłuż kanałów energetycznych i kolaterali.

- The Rolling School (szkoła walcowania, rolowania) wywodzi się od szkoły jednego palca. Uczono metody polegającej na oddziaływaniu na większe partie ciała poprzez mechaniczne aplikowanie bodźców dostarczanych podczas rolowania powłok ciała.

- Nei Kung Tui-Na School (szkoła popychania) – nauczano w niej masowania w formie płaskiego popychania i pocierania fałdu skórnego.

- Tien An School (szkoła punktowania) – była oparta na uciskaniu punktów na meridianach, czyli kanałach energetycznych. Przetrwała do dziś pod nazwą akupresura.

- Primary School (szkoła ogólna) łączyła 8 podstawowych typów ruchów: spajania (łączenia), przytrzymywania, podnoszenia, naciskania, popychania, tarcia, szczypania i dotykania.

    Kellogg w książce Sztuka masażu pisze: Istnieją dowody, że masaż był stosowany przez Chińczyków już 3000 lat p.n.e.. Antyczna książka The Cong-Fou of the Tao-Tse była prawdopodobnie podwaliną współczesnego masażu i szwedzkich ruchów manualnych. Medycyna chińska czerpała z natury, opierała się na tym, co oferowały jej rośliny, drzewa, zwierzęta i owady. Istniały dwa źródła medycyny chińskiej: basen Rzeki Żółtej i region rzeki Jangcy. Basen Rzeki Żółtej słynął głównie z akupunktury i anmo, czyli leczenia przez wbijanie igieł w punkty na ciele oraz masażu polegającego na uciskaniu i rozcieraniu palców rąk i nóg, aby je rozgrzać. Region rzeki Jangcy znany był głównie z ziołolecznictwa.

Źródło:

Leszek Magiera. Historia masażu w zarysie. 2007