Historia drenażu limfatycznego

Historia drenażu limfatycznego; historię drenażu (masażu) limfatycznego należy rozpocząć od odkrycia limfy. Przez wieki medycyna nie była w stanie wyodrębnić układu limfatycznego z powodu przezroczystości limfy. W starożytności lekarze wiedzieli tylko o istnieniu naczyń limfatycznych, znajdujących się w jelitach, ponieważ zawierały one widoczną mleczną limfę.

   W XVII wieku anatomowie dokonali przełomowych odkryć systemu limfatycznego. W 1622 roku włoski lekarz Gaspard Asselli (1581-1626) odkrył mleczne żyły u psa. W latach 1651-1653 francuski lekarz Jean Pecquet (1622-1674) w swoich książkach pt. „Nowe anatomiczne doświadczenia” (Experimenta Nova Anatomica) i „Krążenie krwi i chłonki” (De Circulatione Sanguinis et Chyli Motu) opisał przewód limfatyczny, czyli największe limfatyczne naczynie wraz z jej początkowym odcinkiem – cysterną chyli zwanym Pecquet’s cystern. Pierwszymi anatomami, którzy postrzegali system limfatyczny jako specyficzny, całościowy system w ludzkim ciele, który może być porównany z układem żylnym, byli duńczyk Thomas Bartholin (1616 -1680) i szwed Olauf Rudbeck (1630-1702). Szwedzki anatom dokonał tego odkrycia mniej więcej w tym samym czasie co Olof Rudbeck, ale Bartholin opublikował to odkrycie wcześniej. W 1874 roku francuski lekarz, profesor anatomii Marie Philibert Sappey (1810-1896) opublikował książkę pt. „Opis węzłów chłonnych u ludzi i kręgowców” (Description des lymphatiques considérés chez l'homme et les vertébrés), w której przedstawił procedurę określania krążenia układu limfatycznego poprzez wstrzykiwanie kontrastu z rtęci w skórę nieboszczyków, co pozwalało na uwidocznienie poszczególnych naczyniach limfatycznych. W opracowaniu tym znajdują się ilustracje miedziorytów układu limfatycznego wykonanych przez profesora oraz jego szczegółowe badanie nad drenażem limfatycznym skóry.

   Ręczny drenaż limfatyczny zapoczątkował austriacko-belgijski profesor chirurgii Alexander Ritter von Winiwarter (1848-1917), który pod koniec XIX wieku leczył z powodzeniem spuchnięte kończyny. Stosował masaż w postaci ciężkiego nacisku, terapię kompresyjną i elewację. W 1922 roku kanadyjski kręgarz w swojej książce pt. „Stosowana anatomia układu chłonnego” (Applied Anatomy of the Lymphatics) użył terminu „drenaż limfatyczny” i zasugerował różne techniki drenażu limfatycznego jako sposób pobudzenia krążenia limfatycznego. Przedstawił nową technikę kręgarską diagnozowania różnych dolegliwości poprzez obmacywanie gruczołów limfatycznych. W 1932 roku francuski lekarz, profesor Henri Rouvière (1876-1952), uczeń i kontynuator pracy naukowej Marie Philibert Sappey opublikował książkę pt. Anatomia ludzkiego układu limfatycznego (Anatomie des Lymphatiques de l'Homme), w której przedstawił opis układu limfatycznego, klasyfikację węzłów chłonnych i związane z nimi rejony drenażu limfy. Od jego nazwiska wywodzi się nazwa węzeła chłonnego zagardłowego, zlokalizowanego u podstawy czaszki. Na wykłady z anatomii profesora Henri Rouvière na Uniwersytecie w Paryżu uczęszczał Vodder.

   Opracowana przez Winiwartera technika została udoskonalona w latach 30-tych XX wieku przez duńskiego masażystę i doktora filozofii Emila Voddera (1896-1986). Vodder wraz z żoną Astrid w latach 1932-36 w swoim Instytucie Fizjoterapeutycznym w Cannes leczyli chroniczne zapalenie zatok i trądzik w celu odsączania limfy. Stosowali technikę, którą nazwali Manualnym Drenażem Limfatycznym (Manual Lymph Drainage). Po uzyskaniu pozytywnych wyników swojej terapii Vodder zaprezentował ją w 1936 roku w Paryżu na Kongresie Zdrowia i Urody. W związku z tym, że nie był lekarzem, tylko masażystą-fizjoterapeutą, jego praca i doświadczenia nie były doceniane przez naukowców. Obawiali się, że bakterie i toksyny będą rozprzestrzeniać się z węzłów i naczyń limfatycznych na cały organizm.

   Dopiero w 1967 roku niemiecki lekarz Johannes Asdonk ogłosił wyniki badań po zastosowaniu masażu limfatycznego na 2000 pacjentów. Przedstawił medyczne efekty zabiegu oraz wskazania i przeciwwskazania do jego wykonywania. Obecnie masaż jest powszechnie stosowany.

   W latach 80-tych profesor dr med. Michael Foldi z Niemiec znacznie rozwinął terapię drenażu limfatycznego poprzez połączenie licznych technik w coś, co obecnie nazywane jest terapią udrożniającą górne drogi oddechowe – Complete Decongestive Therapy (CDT). W 1994 roku Joachim E. Zuther założył Academy of Lymphatic Studies i przygotowywał studentów do zdobycia podstawowego świadectwa (certyfikatu) w USA, zgodnie z europejskim programem nauczania.

   W 1996 roku francuski dr med. Bruno Chikly, stworzył nowatorską metodę Terapia Drenażu Limfatycznego – Lymph Drainage Therapy (LDT), będącą ulepszoną formą technik Voddera poprzez włączenie najnowocześniejszych danych naukowych z zakresu limfologii wraz z mającym ogromną wartość uzdrawianiem holistycznym. Podobnie jak w terapii czaszkowo-krzyżowej (CranioSacral Therapy), można nauczyć się i rozwijać umiejętności ustalania konkretnego rytmu, kierunku i właściwości krążenia limfatycznego. Doświadczony terapeuta poprzez tzw. mapowanie limfatyczne potrafi ocenić dolegliwości pacjenta i monitorować ich przebieg. W przypadku niedrożności układu limfatycznego potrafi znaleźć najlepszą drogę do zmiany kierunku krążenia limfy ku zdrowym częściom ciała. Stosuje się subtelne manipulacje ręczne przy użyciu płaskich rąk i zaangażowaniu wszystkich palców, dające możliwość dostosowania dokładnego nacisku i rytmu koniecznego do udrożnienia systemu limfatycznego.

Źródło:

Leszek Magiera. Historia masażu w zarysie. 2007