Fiński Otto Jakub

Fiński Otto Jakub - Finkenstein Otto (ur. 27 września 1898, zm. 19 stycznia 1962 w Warszawie); oficer Wojska Polskiego, działacz sportowy, profesor akademicki, twórca teorii sportu w Polsce, nauczyciel wychowania fizycznego i masażu,  autor publikacji z masażu sportowego.

   W latach 1919-1920 uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, po zakończeniu której został zweryfikowany w stopniu porucznika artylerii i przeniesiony do rezerwy.

     Studia wyższe pedagogiczne ukończył w Wiedniu i Hochschule z wychowania fizycznego w Berlinie.

   W 1939 roku uczestnik kampanii wrześniowej na Lubelszczyźnie na stanowisku dowódcy kolumny samochodowej dywizjonu artylerii lekkiej przydzielonego do 50 Dywizji Piechoty Rezerwowej.
   Po kapitulacji oddziałów polskich dostał się do niewoli niemieckiej i od 1940 roku w przebywał w oflagu II C w Woldenbergu.
    W oflagu był instruktorem masażu leczniczego i sportowego oraz automasażu na kursach instruktorskich i dla chcących wykonywać masaż w poradniach lekarskich i klubach sportowych. Na dyplomach zaświadczających ukończenie kursu jako instruktor masażu widniało nazwisko Finkenstein Otto.

    W oflagu 700 osób ukończyło kursy masażu i automasażu, a po egzaminie praktykowano w poradni. Dzięki takiej kadrze, na początku 1944 roku wprowadzono gimnastykę rehabilitacyjną i usprawnienia lecznicze dla chorych i inwalidów będących w obozie.

   Kursy były organizowane przez Koło Wychowawców Fizycznych (wchodzące w skład Wydziału Sportu i WF) dla poszczególnych dyscyplin sportowych (lekkiej atletyki, piłki nożnej, boksu, gier sportowych) oraz masażu leczniczego i sportowego.

    Instruktorami Wydziału Sportu i Wychowania Fizycznego byli pracownicy naukowi uczelni wychowania fizycznego, głównie z Warszawy, m. in.: mjr Jan Bilewski (pseud. Baran), kierownik WF w obozie, rekordzista Polski w biegach, ppor. Jan Bugajski, kierownik wielu kursów, absolwent Studium Wychowania Fizycznego w Krakowie, ppor. Tadeusz Jakubowski, sekretarz i kronikarz Wydziału WF, ppor. Romuald Kluczewski, instruktor kursów masażu i automasażu.

    Po uwolnieniu z niewoli w styczniu 1945 roku wrócił do kraju i służył w Ludowym Wojsku Polskim, będąc m.in. w stopniu płk Szefem Sztabu organizacji „Służba Polsce”, potem pracował w resorcie oświaty.

   W 1949 roku organizował pierwsze kursy masażu sportowego, na których kursanci poznawali techniki ściśle związane z poszczególnymi dyscyplinami sportowymi.

   Autor artykułu pt Masaż sportowy rodzaje i zastosowanie, który ukazał się w czasopiśmie Sportowiec, (1949, nr 9, s. 7).
     Autor w artykule pisze m.in.: Podczas treningów (przed sezonem) w użyciu był masaż zwany masażem treningowym, czas trwania zależał od wzrostu, wagi sportowca, zwykle wynosił 45-60 minut. Masujący stosował trzy główne metody: głaskanie, rozcieranie, ugniatanie, zalecano dawkowanie odpowiedniej siły i tempa masażu. Przed zabiegiem zalecano wzięcie prysznica (do 7 minut), a także szybkiego prysznica (1-2 minuty).
    Innym rodzajem masażu wykorzystywanym podczas treningów i zawodów sportowych był  masaż rozgrzewający. Zalecany czas wykonania tego zabiegu wynosił do 12 minut przed rozgrzewką, kierujący się głównie na mięśnie, które mają największy wkład w zawodach. Trzy główne techniki stosowane w tego typu masażu to: rozprowadzenie, ugniatanie, oklepywanie, wszystkie wykonywane w szybkim tempie i średniej sile.
    Trzecim rodzajem masażu sportowego jest masaż miedzywysiłkowy podczas przerw w zawodach, często nazywany „środkowym masażem”. Wymogi tego masażu były podobne, jak przy „wprowadzaniu” masażu z niewielką różnicą w części rozprowadzającej.
   Czwartym rodzajem masażu sportowego to masaż potreningowy „częściowy ciała”, który trwa zwykle 20-25 minut, głaskanie było główną metodą stosowaną podczas tego masażu.
    Autor w artykule zamieścił tabelę z rodzajami masaży, które wykonuje się w poszczególnych okresach przygotowania sportowego z uwzględnieniem częstotliwości ich stosowania.

  Wieloletni działacz i Prezes (1948-1962) Polskiego Związku Szermierczego, oraz działacz Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

   W latach 1953-1956 kierownik Pracowni Teorii Sportu w Zakładzie Wychowania Fizycznego, wchodzącego w skład Instytutu Naukowego Kultury Fizycznej (INKF) przy Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.
   Jego pracownicy prowadzili badania w zakresie ogólnej sprawności fizycznej zawodników boksu, kolarstwa, koszykówki, strzelectwa, pływania, lekkoatletyki i szermierki.
    W tym czasie zaczął tworzyć wraz z  najbliższymi współpracownikami Tadeuszem Ulatowskim, Janem Jaworskim i Pawłem Rotkiewiczem nową dyscyplinę badawczą, tj. Teorię Sportu, która skupiała się głównie wokół problemów metodyki treningu oraz techniki i taktyki walki sportowej.
   W latach 1956-1962 kierownik Samodzielnej Pracowni Teorii Sportu przy już samodzielnym Instytucie Naukowym Kultury Fizycznej, której nadrzędnym celem było rozwijanie szerokiej współpracy z innymi instytutami naukowymi, a szczególnie z uczelniami wychowania fizycznego w kraju i za granicą.

    W latach 50. i 60. XX wieku jeden z przedstawicieli najstarszego pokolenia wykładowców - praktyków wraz z: Kazimierzem Laskowskim (współwięzień oflagu II C w Woldenbergu), Feliksem Stammem, Władysławem Dobrowolskim i Janem Fazanowiczem, tworzących trzon tzw. Bielańskiej Szkoły Trenerskiej, których cechowała dogłębna znajomość sportu, oddanie wybranej dyscyplinie sportu, stałe doskonalenie kunsztu trenerskiego, przestrzeganie zasad treningu, usprawnienie metodyki treningu, wzbogacanie środków treningowych i systematyczność pracy.

    W latach 1957-1962 członek Komitetu Redakcyjnego czasopisma Wychowanie Fizyczne i Sport, które było związane z samodzielnym Instytutem Naukowym Kultury Fizycznej w Warszawie.
    Przewodnią ideą powołania czasopisma było skupienie wokół pisma zespołu specjalistów w dziedzinie szeroko pojmowanej kultury fizycznej, jej aspektów humanistycznych i biologicznych.

   W latach 1957-1962 propagator wraz z Józefem Kocjaszem treningu obwodowego (dzisiejszy Crossfit), składającego się z wielu różnych ćwiczeń. Polegał na wykonywaniu ćwiczenia w obrębie danej jednostki czasowej lub ilości powtórzeń, a następnie przechodziło się do następnego ćwiczenia.

   W uznaniu zasług dla rozwoju szermierki w Polsce w latach 1962-1990 był organizowany Puchar Świata im. Otto Fińskiego, zwany również Międzynarodowym Indywidualnym Turniejem Szermierczym w Szabli - Memoriał Otto Fińskiego.

    Historyczny Członek Klubu „Ludzie Masażu"
            Nr karty członkowskiej 031/KLM/P/H/2015

Źródło:
www.wikipedia.pl
www.leksykonmasazu.pl 2015
Magiera Leszek. 2015. Leksykon masażu i terminów komplementarnych. Bio-styl, Kraków
Źródło foto:
www.absolwenci-awf-warszawa.pl