Arden Elizabeth

Arden Elizabeth prawdziwe nazwisko Florence Nightingale Graham (ur. 31 grudnia 1878 w Woodbridge – zm. 18 października 1966 w Nowym Jorku); amerykańska bizneswoman, właścicielka firmy kosmetycznej Elizabeth Arden, autorka kosmetycznego masażu twarzy.

    W wieku lat 17 zaczęła pracować jako pielęgniarka, potem była urzędniczką, stenografistką i kolejno asystentką stomatologa, aby w końcu rzucić pracę i w 1908 przeprowadzić się do Nowego Jorku. Pracowała jako księgowa w firmie E.R. Squibb Company, gdzie spędzała dużo czasu w laboratorium ucząc się wszystkiego o pielęgnacji skóry. Była kasjerką, a potem modelką w firmie Eleanor Adair, zajmującą się urodą kobiecą.

     W 1909 weszła w spółkę z kolejną kobietą zajmującą się urodą Elizabeth Hubbard i razem otworzyły salon piękności na 5 Alei, ale współpraca szybko się zakończyła. Florence zmieniła imię na Elizabeth, a nazwisko Arden wzięła ze słynnego wiersza Tennyson’a Enoch Arden.

    W 1912 roku w czasopiśmie Vogue pojawiło się stwierdzenie, że niewielka ilość makijażu może poprawić wygląd kobiety, to Arden przygotowała serie różów i pudrów w różnych odcieniach, co wzmocniło jej popularność wśród już licznej klienteli.

    W 1914 Arden pojechała do Paryża, gdzie odwiedzała kilka salonów dziennie w celu zdobycia nowych doświadczeń i poznania najnowszych metod. Po powrocie przedstawiła firmie chemicznej krem do twarzy, który jest lekki i puszysty jak bita śmietana i nazwała go Venetian Cream Amoretta (Wenecki krem Amoretta) i rekomendowała go wraz z płynem do twarzy.

     W 1920 roku Arden otworzyła salon piękności w Paryżu.

     Lata 20 i 30 to okres ostrej rywalizacji Arden z Heleną Rubinstein i Doroty Gray, otwierania licznych salonów w USA i krajach europejskich takich jak Cannes, Rzym czy Berlin. Jej produkty były rozpoznawane na całym świecie. Sukcesy te pozwoliły jej na całkiem prawdziwe stwierdzenie, że są tylko 3 amerykańskie nazwy znane w każdym zakątku globu: maszyny do szycia Singer’a, Coca-Cola i Elizabeth Arden.

    W 1938 Gazeta Fortune okrzyknęła ją kobietą roku, która jako jedyny właściciel firmy Elizabeth Arden Company, zarabiała prawdopodobnie więcej pieniędzy niż jakakolwiek inna kobieta w historii USA. Jako dziewczynka była otoczona końmi, które kochała bardzo i przeniosła tę miłość do biznesu. Zaczęła zajmować się wyścigami konnymi. Konie były traktowane jak ulubieni klienci: wymyśliła, więc maść dla koni Eight Hour Cream.

     W 1947 roku, Elizabeth Arden miała już ponad 100 salonów w Ameryce i Europie i 300 produktów w sprzedaży na całym świecie. Jej kampanie reklamowe były znane z kreowania urody dzięki takim nagłówkom jak: Każda kobieta ma prawo być piękna. Przez 3 dekady Elizabeth mieszkała na 5 Alei w 10-pokojowym apartamencie, urządzonym prawie całkowicie przedmiotami w kolorze różowym, będącym jej wizytówką. Nigdy nie przeszła na emeryturę. W wieku 80 lat wciąż zatwierdzała reklamy, sprawdzała każdy nowy produkt i składała niezapowiedziane wizyty w salonach.

     Została drugą kobietą, która stała się członkiem The Distribution Hall of Fame, otrzymała również tytuł honorowy Doktora Prawa Syracuse University i została powitana we Francji przez Legię Honorową za swoje zasługi w świecie piękna. Przez całą swoją długą działalność Arden była pionierką, inspirowała nowe pomysły i przemiany, takie jak salony z pełną obsługą, produkty dla różnych rodzajów skóry, makijaż oka i makijaż odpowiedni do koloru skóry, zajęcia ćwiczeniowe z makijażu i masażu. Opracowała masaż twarzy.

    19 października 1966 napisano w Women’s Wear Daily w nekrologu Arden „To było długie życie, i bardzo piękne”. Elizabeth zmarła na atak serca. Pomimo, iż pozostawiła testament, przyszłość firmy nie została wyjaśniona. Przyczyną mogło być to, że zawsze chciała być jej jedyną właścicielką, przewodniczącą i prezesem. W końcu w 1971, firma została sprzedana korporacji Eli Lilly Corporation, a potem w 1989 odsprzedana firmie Unilever. W 1990 roku gazeta Life umieściła ją w specjalnym rankingu 100 najważniejszych Amerykanów XX wieku.

     Historyczny Członek Klubu "Ludzie Masażu"
     Historical Member of the "People of Massage" Club
 

Źródło:

Leszek Magiera. Historia masażu w zarysie. 2007